به نقل از «جام جم آنلاین»

چگونگی و شرایط اهدای پلاکت

تاریخ انتشار: ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۹۵۰۰۸

به گزارش جام جم آنلاین، دکتر ناظمی در گفت‌وگو با ایسنا درباره وضعیت اهدای پلاکت در انتقال خون تهران و مزایای آن، ‌ گفت: یکی از روش‌های اهدای فرآورده‌های خونی، روش اهدای پلاکت است که به آن پلاکت فرزیس می‌گویند. در این روش اهداکنندگان مانند اهدای خون به مراکز انتقال خون مراجعه کرده و پذیرش می‌شوند. البته اهدای پلاکت با اهدای خون چند تفاوت دارد؛ یکی از تفاوت‌ها بحث زمان اهدا است که نسبت به اهدای پلاکت، وقت بیشتری از اهداکننده نسبت به اهدای خون گرفته می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در عین حال در روش اهدای پلاکت، خون کامل از اهداکننده گرفته می‌شود، سپس پلاکت از خون جدا شده و مابقی خون به بدن اهداکننده بازمی‌گردد.

وی افزود: در عین حال یکی از فواید اهدای پلاکت این است که هر کیسه‌ای که به این صورت تهیه می‌شود، معادل شش تا هشت واحد پلاکت در اهدای خون معمولی است و این باعث می‌شود در افرادی که به هر علتی نیاز پلاکت در آنها زیاد است، مانند بیماران دچار مشکلات مغز استخوان و ... یک واحد از این نوع پلاکت تزریق کنید و این کار احتمال عارضه را در بیمار کاهش می‌دهد. زیرا در این روش بیمار با پلاکت یک فرد مواجه می‌شود، نه پلاکت‌های شش نفر.

ناظمی درباره بیمارانی که نیازمند استفاده از پلاکت هستند، گفت: بیماران نیازمند پلاکت، بیمارانی هستند که به هر علتی مغز استخوان‌شان قادر به تولید پلاکت نیست. یک گروه از بیماران، بیمارانی هستند که ساخت پلاکت در مغز استخوان‌شان کاهش یافته که عمدتا به دلیل بیماری‌های بدخیمی مانند سرطان‌ها و ... اتفاق می‌افتد. دومین گروه بیماران، افرادی هستند که ممکن است مغز استخوان‌شان سالم باشد، اما تخریب محیطی‌شان زیاد است و در این گروه نیز مصرف پلاکت زیاد است.

معاون فنی انتقال خون استان تهران گفت: در انتقال خون استان تهران روزانه حدود ۳۰ تا ۴۰ واحد پلاکت به روش فرزیس تولید می‌کنیم و باتوجه به اینکه تولید پلاکت با این روش مقداری زمان‌بر است، بنابراین تولید ما هم در طول روز محدود است. البته خداراشکر تا به امروز توانستیم به درخواست‌های بیمارستان‌ها در این زمینه به صورت ۱۰۰ درصدی پاسخ دهیم. در عین حال ما بانک اطلاعاتی از افرادی داریم که سابقه اهدای پلاکت داشته‌اند، داریم و هر زمان نیاز به پلاکت داشته باشیم، با این افراد تماس می‌گیریم که خوشبختانه همکاری می‌کنند.

وی با بیان اینکه طول عمر پلاکت سه تا پنج روز است، گفت: بنابراین نمی‌توانیم پلاکت را به مدت طولانی نگه داریم. یکی از چالش‌های سازمان انتقال خون هم این است که زمانیکه خون‌گیری و اهدای خون کاهش پیدا می‌کند، از آنجایی که مصرف پلاکت در بیمارستان‌ها زیاد است، محدودیت‌هایی برایمان ایجاد می‌شود و بر همین اساس امیدواریم که اهدای خون و همچنین اهدای پلاکت به صورت مستمر و همیشگی مورد توجه مردم قرار گیرد.

به گزارش ایسنا، باید توجه کرد که طبق اعلام سازمان انتقال خون موارد مصرف پلاکت فرزیس شامل بیماران مبتلا به سرطان خون، مبتلایان به کم‌خونی ناشی از نقص عملکرد مغز استخوان، بیمارانی که پیوند مغز استخوان انجام داده یا تحت درمان با داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی هستند، بیماران شیمی درمانی یا رادیوتراپی، افرادی که بیماری‌های خونریزی‌دهنده یا اختلالات انعقادی دارند و... است. در عین حال باید توجه کرد که بدن انسان به سرعت پلاکت‌ها را جایگزین می‌کند. بنابراین هر ۴۸ ساعت (دو روز) یک بار می‌توان پلاکت اهدا کرد. البته به شرطی که بیشتر از دو بار در هفته و ۲۴ بار در یک سال نشود.

در عین حال کسانی که شرایط اهدای خون کامل داشته باشند، از لحاظ سلامتی در صحت کامل باشند، حداقل ۱۸ سال تمام و وزن بالای ۵۰ کیلوگرم داشته باشند، از اهدای خون کامل قبلی‌شان حداقل هشت هفته گذشته باشد، آسپرین و داروهای شبیه آسپرین از ۷۲ ساعت قبل مصرف نکرده باشند و... می‌توانند اهدای پلاکت را انجام دهند.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: پلاکت اهدای پلاکت اهدای خون اهدای پلاکت مغز استخوان انتقال خون عین حال اهدای خون

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۹۵۰۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا